optimist
(şimdiye kadar 69 posta) | | YALNIZLIĞA ÖVGÜ
Mutluluğun gözü kördür,
Yalnızlık sağır.
Ondandır biri tökezleyerek yürür,
Öbürü uykusunda bile bağırır.
Mutluluk yalnız kendisini görür;
Unutur bu yüzden ilkin kendisini.
Yalnızlık kendi tutukluğunda özgür,
Boyuna bekler dönsün diye sesini.
Mutluluk alışır kendisine, ölümden beter;
Borçsuzluğuyla övünür ama kedisi doğurmaz .
Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;
Boyuna kapısına döner, açan olmaz.
Mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykeli var...
Her ikisinin de saksılarında çiçek .
Biri hep başka bir renkle solar,
Öbürüyse ha açtı, ha açmayacak.
KÖREBE
Işıksız bir gölgedir yalnızlık ,
Arar bütünlemeye bir başka yalnızlığı;
Yazık ki, taa kendine dek.
İner dağından dağından.
Bulamaz bir ses, gel deyen, çağıran..
Gözlerine yönelmiş bir ışık .
Gölgesinde kendisi,
Gölgesinde ışıksızlık.
Gölge vermeyen bir ışık
Yalnızlığını sürdürürken sonsuza dek ,
Arar kendini bütünlesin diye
Bir gölge, sessiz , yumuşak , uyuyan .
Arar tek başına, elleri yüzüne uzanık bir anlam ,
Kendisini gölgeleyecek.
SÖZ
Benim en sevdiğim söz , senden duyduğum ben'dir .
Hep yinelediğim söz , sana koyduğum ben'dir .
İyi olmak adına bilgiç olmak istemem ,
Seni sen'lediğim söz , bir-bir oyduğum ben'dir .
KARANLIK HEP KENDİNE GİDER
Aydınlık , karanlığa gider, seslenir:
Gel karanlık der,
Seni aydınlatayım;
Görsünler,sende ışık parıltısını.
Karanlık, açmaz kapısını,
Bu çağrıdan ürker, ses vermez..
Bırakıp pılısını pırtısını, çeker gider.
Nereye gittiğini karanlıktan kimse görmez.
ÖZDEMİR ASAF |
